Ben duygusal bir insan değilim.

Eski doğum günü kartlarını saklamam. Çocuklarımın çizimleri nadiren birkaç haftadan fazla dayanır. Önemli tarihleri ​​veya posta kartlarını zamanında hatırlayamama konusunda belirgin bir yetersizlik, hem annem hem de ben umutsuz olduğumuz için ailede süregelen bir şakadır.

Anılar önemlidir, biliyorum… Biliyorum . Ama hayatımı hep kafam bulutlarda, yarını düşünerek geçirdim.

Dünyanın “ya eğer”leri her zaman ilk dikkatimi çeker. “Bir gün”ler, “belkiler” ve “yapabiliriz”ler – Ben bir hayalperestim.

Sanırım bunu pişmanlık duymadan itiraf ettiğim ilk sefer bu olabilir. Ben… bir hayalperest. Evet, doğru görünüyor.

Düşüncelerim “Bir fikrim var”, “Bir gün yapalım…” ve “Planım şu…” arasında gidip geliyor. İleriyi düşünmek, geleceği düşünmek, hedef odaklı olmak, bir şey için çalışmak.

Bu kelimeleri yazmak ve en ufak bir üzüntü hissetmemek garip görünüyor. Ben buyum. Tekrar söyleyeyim… hayalperestim.

Bunu benimsiyorum, bundan zevk alıyorum. Kahretsin, planlamayı ve liste yapmayı bırakma konusundaki garip isteksizliğim, kinky dünyamızdaki her şeyin ilerlemesini sağlayan şeydir. Bu bir özelliktir, bir hata değil.

Bu, daha sık anılar şeridinde yürüyebilmeyi istemediğim anlamına gelmiyor. Deniyorum…

İstanbul Escort ve ben düğünümüzde dans ettiğimiz ilk (ve tek) şarkıya dans ettik . Tanrıya şükür o şarkımız var yoksa Godsmack veya Queen’den bir şey seçebilirdim (bu arada fena seçenekler değil… ama pek de romantik değil).

E-posta yoluyla “tanıştığımız” tarihi ve nişanlandığımız tarihi hatırlıyorum, ama genellikle bunları üzerinden bir veya iki gün geçtikten sonra düşünüyorum.

Çocukların fotoğrafları duvarlarımızı süslüyor, bu da bana o tombul yanaklara ve masum gözlere istediğim zaman bakmanın keyfini yaşatıyor. Bebeklerimin ne kadar küçük olduklarına hayret ediyorum.

Hafıza şeridi benim için her zaman engebeli bir yer olmuştur. Beni yakalamak için uzanan düğümler ve dikenlerle karanlık. Geriye bakmıyorum çünkü her zaman daha güvenli olmuştur.

Anılarımın büyük çoğunluğu garip, acı verici, sinir bozucu, aşağılayıcı. Bunların hepsinin anılarım olduğunu söylemiyorum , sadece “ne oldu” diye düşündüğümde aklıma gelen ilk görüntüler bunlar oluyor.

İlk kocamla gerçekten evlenmeli miyim diye düşündüğümde…

Babam ölüm döşeğinde…

Öfkeli sesler yükseldi…

Annemin nadir görülen ama güçlü bir öfke nöbetiyle ön bahçemize bira kutuları fırlatması.

Babamın yine sarhoş bir şekilde eve gelmesi ve annemin onu yatağına almaması nedeniyle, babamın yatağımda uyuduğunu gördüm.

Bağırmalar. Hakaretler. Öfkeli sesler. Bazen bana yöneltilmiş, bazen yöneltilmemiş.

Kendimi anılar şeridinde sürüklersem, karanlık yerlere geri dönerim ve hayatımdaki iyi, harika, komik ve sıcak anıları nadiren düşünürüm. Ama bunlardan da bolca oldu. Eğer benim hakkımda bildiğiniz tek şey üzücü veya acı dolu anılarsa, beni mutsuz sanırsınız. Ve ben mutsuz değilim .

Gülünç derecede, iğrenç derecede mutluyum. İyi bir sebepten dolayı . Öyleyse neden yüzeye kolayca çıkan karanlık anıları düşünmek isteyeyim ki? Geleceği planlamak çok daha kolay. Hayalperest olmak.

Belki de geleceği planlamak çocukken geliştirdiğim bir başa çıkma mekanizmasıdır. Belki de bu benim yapımdır.

Nedense beynim kötü anıları tutuyor -her ne sebeple olursa olsun- ve bunu bildiğim için geriye bakma isteğim yok. Bunun yerine, şimdiki zamanda elimden gelenin en iyisini yapmayı ve gözlerimi geleceğe dikmeyi tercih ediyorum. Bu şekilde çok daha güvenli görünüyor.